Nihayetinde

İnsanız iyisiyle,kötüsüyle.Özleyeni ve özlemeyeni ile. Bu sefer bir kilo pamuk yahut bir kilo demir değil,hasret ağır basıyor,kantar titriyor.En kötüsü ben susuyorum.Özledim bile diyemiyorum,saçlarını koklasam,dudaklarımı tenine değdirsem,el ele tutuşsak ya diyemiyorum. Çünkü ben bir aptalım! Hiçbir şeyden utanmayan ben;ona karşı olan hislerimi yansıtamıyorum,çekiniyorum.Yanına gitmek istiyorum lakin ne zaman gelsem diye soramıyorum.Aramızda xxxx km yol var,önemli olan bu değil biz onunla yan yanayken aramızda ne kadar fark var? Önemli olan bu. Bugün ki yazımda saçmalamak istiyorum.Yanına kahve ve sigara akabinde mantığa sığmayan bazı şeyler. silojizma biter,yok olur yine de bulamazsın o soruların cevabını.Hani şu kendi beyninde dönüp duran o meşhur sorular,bu aralar moralim çok bozuk.Kimseyle konuşmuyorum.Muhtemelen sebepsiz bir şekilde tiyatrodan da atıldım. Saçım sakalım birbirine karıştı,faturalar ve borçlar birikti,bu çok stresli bir olay ama bu tür durumlarda onun gülüşünü getiriyorum aklıma sonra bakıyorum ki beynim sorunlara değil,zor olana yönelmiş.Her ne olursa olsun,o iyi ki var.İyi ki hayatımda.